Weblogbericht | 01-02-2022 | Anderen over het werk van BZ

Muziek was verboden

Parwana groeide op in de buurt van Kandahar, in het zuiden van Afghanistan. De Taliban was aan de macht. School was geen optie voor meisjes en muziek was verboden. ‘Stiekem luisterde mijn vader naar een ouderwetse radio. In een hoekje van de kamer, met de ramen dicht. Ik was een jaar of zes. Ik herinner me hoe blij hij werd van Modern Talking. Hij zong altijd mee: “You’re my heart, you’re my soul.”’   

Haar vader werkte voor een internationale organisatie. Op een dag viel er een dreigbrief op de mat: hij werd gezien als een verrader en moest vrezen voor zijn leven. Geen loos dreigement: Parwana’s opa en ooms werden al eerder vermoord. Ze vluchtte met haar vader en tante. ‘Midden in de nacht gingen we te paard de bergen over. Het was pikkedonker, mijn tante schreeuwde van angst.’ Later tijdens de vlucht zaten we met heel veel mensen op een opblaasboot. Vlak voor de kust viel de boot uit.  'We moesten over rotsen klauteren om aan land te komen.' 

Voor het eerst naar school

In het AZC maakte Parwana nieuwe vriendinnen. ‘Stoere meiden, maar we hielden ook van dansen en muziek.’ Teksten van Nederlandse liedjes probeerden ze uit hun hoofd te leren. Op haar achtste ging ze voor het eerst naar school. ‘Geweldig. En het zorgde voor afleiding, want ik miste mijn moeder.’ Drie jaar duurde het voordat haar moeder eindelijk naar Nederland kon komen.

Inmiddels zit Parwana in het derde studiejaar, ze studeert Law & Society aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. ‘Mijn ouders zijn trots.’ Ze volgt nu een vak over technologie en recht. Parwana’s moeder is niet verbaasd dat haar dochter daar zo goed in is. Zelf haalde ze ook computers uit elkaar als iets niet werkte. Als ze de kans had gehad, dan was ze ICT gaan studeren. ‘Maar de trieste realiteit: mijn moeder is analfabeet.’

Afghaanse zanger

Sinds de Amerikaanse troepen zich hebben terug getrokken en de Taliban weer aan de macht is, maakt Parwana zich grote zorgen. Ze ging naar de Dam in Amsterdam om aandacht te vragen voor de situatie in Afghanistan. Toen een Afghaanse zanger begon te zingen, zong Parwana mee. “Oh mijn land, jij die nog altijd aan het lijden bent.” Bijna niemand hield het droog. ‘Het is een oud lied. Dat is het ergste van alles: in al die tijd is er niks veranderd.’

Beluister de podcast Vluchtnummers via Spotify, Apple Podcast en Google Podcasts.

Perspectief in de regio

Net als voor Parwana is het voor veel andere mensen niet meer veilig in hun eigen land. Het ministerie van Buitenlande Zaken draagt bij aan verbeterde opvang en bescherming van vluchtelingen in hun regio van herkomst.

Het ministerie werkt hiervoor samen in het door Nederland opgezette PROSPECTS-partnerschap. Dit is een samenwerking tussen het ministerie van Buitenlandse Zaken, United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR), International Finance Corporation (IFC), International Labour Organisation (ILO), United Nations Children’s Fund (UNICEF) en de World Bank.

Samen met lokale overheden en bedrijven investeren de PROSPECTS-partners in bescherming, onderwijs en werkgelegenheid voor vluchtelingen en kwetsbare gastgemeenschappen. Hiermee draagt Nederland bij aan het toekomstperspectief van vluchtelingen en de gemeenschappen die hen opvangen. Tot 2023 investeert het PROSPECTS-partnerschap 500 miljoen euro in perspectief voor vluchtelingen in Irak, Jordanië, Libanon, Egypte, Oeganda, Kenia, Soedan en Ethiopië.

Lees meer over de podcast Vluchtnummers Aflevering 1: Rasha el Husain: ‘Onze familie werd achtervolgd’ ‘Ik voel me schuldig’, vertelt Rasha el Husain. ‘Mijn ouders hebben alles weggegooid om mij, mijn broertje en zusje te beschermen.’ Rasha is 11 jaar als zij Syrië moet verlaten en naar Nederland vlucht samen met haar vader, broertje en zusje. Aflevering 2: Abdulaal Hussein: ‘Niemand kreeg een zwemvest, want ook die nemen ruimte in’ Op 17-jarige leeftijd vlucht Abdulaal Hussein uit zijn thuisland Soedan. Door Abdulaals politieke betrokkenheid is het niet langer veilig voor hem om in Soedan te blijven. In een rubberboot maakt hij de oversteek vanuit Libië naar Europa. Aflevering 3: Aram Mahmoud: ‘Dromen komen alleen uit als je alles geeft’ Aram Mahmoud vluchtte op 17-jarige leeftijd uit Syrië, waar hij badmintonkampioen was. Dankzij zijn doorzettingsvermogen mocht hij op de Olympische Spelen uitkomen voor het vluchtelingenteam. ‘Tijdens de openingsceremonie dacht ik aan mijn zus en vader die in Syrië achterbleven.’ Aflevering 5: Ahmad Joudeh: ‘Leven voelde steeds meer als overleven’ De tekst dance or die staat in de nek van danser en choreograaf Ahmad Joudeh getatoeëerd. Als derde generatie staatloze vluchteling groeide Ahmad op in een vluchtelingenkamp in Syrië. Zijn liefde voor dans zorgde voor problemen, maar bracht hem ook een nieuw leven in Nederland. Aflevering 6: Dalal Ghanim: ‘Je wilt niet zielig worden gevonden’ Jezidi zijn werd steeds gevaarlijker, vertelt Dalal Ghanim. Dalal groeide op in een hechte Jezidi gemeenschap in het noorden van Irak. Ze weet te ontvluchten, maar mist haar geboortedorp nog elke dag. ‘Het vredige dorpje waar ik vandaan kom is helemaal verwoest.’ Aflevering 7: Anastasiya Vaganova: ‘We zijn Oekraïners en dat is onze levenskracht’ Bijna 14 miljoen mensen lieten hun huis en haard achter door de oorlog in Oekraïne, waaronder Anastasiya Vaganova. Met veel verdriet verliet ze haar appartement in Kyiv en vluchtte ze met haar vijfjarige dochter naar Nederland.