Lokale collega’s Nederlandse ambassade in Kyiv delen ervaringen

Het leven in Kyiv: verdeeld in twee

Yuliia: ‘Het leven in oorlog in Kyiv is verdeeld in twee delen die erg van elkaar verschillen. ’s Nachts en ’s morgens horen we de drones en raketten vliegen. We proberen te slapen maar dat is erg moeilijk. Wanneer het luchtalarm afgaat, moeten we naar de kelder van ons gebouw of naar de schuilkelder met onze nooduitrusting. Een maand geleden werd onze buurt zelfs geraakt door een ballistische raket. Die voelde ik tot in mijn botten, zelfs vanuit de badkamer van ons appartement.

We checken constant onze Telegram-kanalen om de laatste informatie te krijgen en om te weten of onze naasten veilig zijn. Mijn vader is al 25 jaar brandweerman en krijgt in deze tijden constant te maken met zeer zwaar en gevaarlijk werk. Hij bevindt zich vaker in moeilijke situaties dan hem lief is. Ik ben erg trots op hem en op het werk dat hij doet, maar ik maak me ook vaak druk om hem en zijn veiligheid.

Eerlijk gezegd is het leven in deze omstandigheden erg moeilijk; ook om te dealen met alles dat er gebeurt en toch de energie te hebben om door te gaan met je leven. Maar het feit dat ons land vecht voor onze vrijheid geeft me toch de moed om hier te leven en te werken. Het zien van de weerbaarheid van de Oekraïense bevolking en de militairen inspireert me ook.’

Werken voor de Nederlandse ambassade in Kyiv

‘Een heel ander deel van mijn leven is het werken’, zegt Yuliia. ‘Ik ben projectadministrateur bij de Nederlandse ambassade in Kyiv. In die rol behandel ik de financieel-administratieve kant van projecten die de post organiseert en steunt. We werken hierin samen met ngo’s en andere partners. Het gaat dan over onderwerpen als het samenbrengen van mensen in door de oorlog verscheurde gebieden.

Zo organiseerde ik onlangs een bezoek van onze ambassadeur Alle Dorhout en ons hoofd van de politieke afdeling aan Dnipro. Zij spraken daar veteranen, ontheemde Oekraïners en mensen met een beperking. We zagen dat zij dit bezoek en de samenwerking met de ambassade ontzettend waardeerden. Wij proberen ook veteranen te helpen met de overgang van het militaire naar het “normale” leven. Daarnaast doen we ook nog mee aan een project over accountability; dat wil zeggen het documenteren en vervolgen van oorlogsmisdaden en mensenrechtenschendingen.

Dit zijn behoorlijk heftige onderwerpen die we als ambassade helpen aanpakken. Naar mijn idee lopen de prioriteiten van onze post mooi synchroon aan die van Oekraïne; ons werk is hard nodig in deze oorlogstijd. Het helpen van mensen in de door de strijd getroffen gebieden motiveert en inspireert me. Ik doe alles wat ik kan voor hen en voor mijn land.

Werken is voor mij wel iets heel anders geworden sinds de oorlog is uitgebroken. Ik merk dat het mijn mentale en fysieke gezondheid beïnvloedt en ook mijn energiepeil en productiviteit omlaag haalt. We moeten constant schakelen met alle luchtalarmen, elektriciteit die uitvalt en meer. Hierdoor is het erg lastig om een werkdag in te plannen, en al helemaal om verder vooruit te kijken.

Ondanks de moeilijkheden waar we mee te maken hebben, zijn we als ambassadeteam heel hecht en werken we uitstekend samen. We steunen elkaar waar nodig, als er collega’s ziek zijn, hulp nodig hebben of gewoon behoefte hebben aan een luisterend oor of een arm om hun schouder. Wat er ook gebeurt, we zijn er voor elkaar. We praten over wat er aan de hand is in ons land, over de politieke situatie en over de altijd dreigende aanvallen die ieder moment kunnen gebeuren.’

Viktor: ‘Het leven op verschillende plekken vraagt veel flexibiliteit van mij en mijn gezin’

Viktor: ‘Het leven in Oekraïne is inderdaad erg moeilijk en veeleisend nu. Soms wonen mijn gezin en ik in het appartement van onze schoonouders; maar daar is het erg gevaarlijk en horen we de hele nacht de luchtverdediging aan het werk. Mijn vrouw en jonge zoontje moeten het ook soms zonder mij stellen wanneer zij op een andere plek buiten de stad zijn, waar het nu minder gevaarlijk is. Vanuit daar is het voor mij erg lastig om naar het werk op de ambassade te komen en weer terug.

Op het moment dat het luchtalarm stopt, meestal in de ochtend, probeert iedereen tegelijk naar het werk of naar familie te komen in Kyiv. Dit zorgt voor zware files op de hoofdwegen en overvolle metro’s en bussen. Doordat ik ook nog eens langs veel voormalige militaire objecten rijdt - die nog wel eens doelwit zijn van aanvallen – duurt het soms wel twee uur voordat ik op het werk ben. Ik neem dus altijd een grote rugzak mee, zodat ik in de stad kan slapen als dat nodig is.

Het verblijven op verschillende locaties vraagt veel flexibiliteit van mij en mijn gezin. Mijn ouders zijn beiden gepensioneerd en wonen ook in de stad. Ik moet ook vaak voor hen zorgen. Het kost me eerlijk gezegd soms veel moeite om altijd flexibel te blijven voor alles wat ik moet doen. Ik ben erg moe als ik ’s avonds thuiskom.’

‘Dit werk geeft me nog steeds een goed gevoel, ondanks dat het veel van me vraagt’

Viktor werkt op de afdeling Algemene Zaken van de ambassade in Kyiv. ‘Dat houdt in dat ik onder meer de residentie help onderhouden, betalingen doe, inkomende en uitgaande delegaties verzorg en vervoer en andere evenementen regel namens de ambassade.

Ik doe dit werk sinds 2014 en het geeft me nog steeds een goed gevoel, ondanks dat het veel van me vraagt. Ik vind het fijn om deel uit te maken van de lokale Oekraïense collega’s en om mijn input te kunnen geven aan managementprocessen en over de lokale markt en bedrijven. Ik probeer altijd goede lokale leveranciers en verantwoordelijke entrepreneurs te vinden die de ambassade en onze projecten van een goede service kunnen voorzien.

Werken kan soms ook zeker moeilijk zijn. We kunnen prioriteiten bepalen voor hooguit een dag tot een week en zelfs dat is vaak een behoorlijke uitdaging; vanwege de luchtalarmen waar we uiteraard op moeten reageren. Ik merk dat ik na afloop van het alarm even nodig heb om weer tot mezelf te komen en de focus te herpakken. Ik zeg dan in mezelf welke taken ik nog wél kan doen, welke mensen ik nog wél kan zien of welke vergaderingen we mogelijk naar een ander moment moeten verplaatsen. Dit vraagt om constante oplettendheid en je werk benaderen vanuit verschillende perspectieven. Normaal “time management” werkt niet in deze uitzonderlijke situaties.

Op de ambassade werken we veel samen in een open kantoorruimte. Als team proberen we onze ervaringen zoveel mogelijk met elkaar te delen. We drinken samen koffie of thee en praten over wat ons bezighoudt in het dagelijks leven. Voor sommigen helpt het om soms te bidden tot God, anderen hebben baat bij yoga of het praten met een psycholoog zodat ze om kunnen gaan met de gevolgen van de oorlog. Voor mij helpt het om tijd en aandacht te steken in mijn gezin. Mijn zoon is een van de belangrijkste drijfveren om me in te blijven zetten voor een betere toekomst.

Bij de ingang van de ambassade staat een tafel waarop al onze programma’s en projecten staan waar we aan werken namens de Nederlandse overheid. Hier naar kijken vervult me met trots; om onderdeel uit te maken van dit team en om samen te werken aan een betere toekomst voor Oekraïne. Nederland geeft ons land zowel militaire als niet-militaire steun en zorgt voor humanitaire en financiële ondersteuning. Die support is heel belangrijk voor ons land, een bron om te bouwen aan een betere economie en te zorgen voor het welzijn van veel Oekraïense landgenoten.’

Dromen over een betere toekomst

Viktor: ‘Ondank dat het lastig is om je leven te plannen voor de komende maanden, heb ik nog steeds een droom waar ik wel eens aan denk. Ik zou een flink stuk land willen hebben en daarop een mooie grote tuin willen creëren waar mijn familie en ik samen kunnen zijn.’

Yulia: ‘Ik heb moeite om positief te zijn over de toekomst. Maar ik werk hard aan mijn opleiding internationale economie en hoop die succesvol te kunnen afronden.’

Alle foto's bij dit artikel zijn van Tetiana Bulhakova.