Weblogbericht | 06-05-2020 | Anderen over het werk van BZ

Meneer Bergmans is nu ruim een week thuis bij zijn vrouw en hond in het Brabantse Hapert. Tijdens zijn verblijf in Tanzania was best veel wat een ander misschien spannend zou vinden. Wekenlang in een land met een zwak gezondheidssysteem. Zijn 87-jarige vrouw die in tegenstelling tot eerdere reizen thuisbleef. Zijn eigen hoge leeftijd. Zo niet meneer Bergmans. ‘Ik ben wel wat gewend hoor,’ vertelt hij aan de telefoon. ‘Bovendien was ik samen met mijn dochter.’ 

Dochter

Nadat haar huwelijk strandde en ze een tijd niet gelukkig was, besloot Lia Bergmans uit het Brabantse Bergeijk haar leven om te gooien. Zij deed iets wat ze zich al jaren voornam: terug gaan naar Tanzania, waar ze op haar 23e al eens een tijdje woonde.

Drie maanden geleden verhuisde ze naar de wijk Kijitonyama in Dar es Salaam. Zij kwam aan met een container vol spullen en een plan voor een kringloopwinkel. Meneer Bergmans, de vader van Lia, vond het als oud handelsman wel interessant om mee te helpen. Hij hielp bij het verzamelen van tweedehands spullen, bij het inladen van de container, en hij reisde zijn dochter achterna.

‘Ik zou een paar weekjes blijven om haar te helpen bij de opstart. Op 20 maart zou ik terugvliegen. Maar er ging geen enkele vlucht meer, en het reisbureau kon niets voor ons doen. Toen moesten we het daar nog even samen uitzingen.’ Een andere dochter van meneer Bergmans nam vanuit Nederland contact op met de ambassade. Zij had gehoord over de speciale repatriëringsvlucht die Buitenlandse Zaken met TUI organiseerde.

Buiten kijf

Harry Holwerda van de Nederlandse ambassade in Tanzania keek wel even op toen hij het mailtje over meneer Bergmans kreeg. ‘Toen ik zijn leeftijd zag stond het voor mij buiten kijf dat hij mee moest op de vlucht die we aan het organiseren waren. In de e-mail stond het nummer van zijn dochter Lia. Het lukte niet meteen contact te krijgen maar via de app lukte het uiteindelijk om de benodigde informatie te krijgen, zoals een kopie van zijn paspoort.’

Dochter Lia bleef achter in Tanzania om haar zaak verder op te zetten. Ze was opgelucht dat haar vader niet alleen aan boord hoefde; Harry regelde met de rest van het ambassadeteam naast een plek op de passagierslijst ook een rolstoel en begeleiding naar het vliegtuig. Zelf was hij niet op de luchthaven. Begin maart vloog hij naar Nederland voor een korte vakantie. Omdat vlak daarna het vliegverkeer stopte doet hij zijn werk voor de ambassade nu noodgedwongen aan de keukentafel in Lelystad.

Naar huis

‘Gelukkig dat ik met jullie terug kon, anders had ik er nog gezeten. Ik heb in mijn leven veel gereisd – van de noordpool tot onderin de bek van de Vesuvius en achter het IJzeren Gordijn - maar het viel nu een beetje lang uit hè, allemaal.’ Dat gold ook voor de reis, die ruim 13 uur duurde. Het vliegtuig maakte nog 2 stops onderweg naar Schiphol om ook de laatste van de in totaal 243 repatrianten op te pikken. Maar dat was met een beetje rekken en strekken goed uit te houden, aldus meneer Bergmans. ‘Ik was een beetje stijf, maar het was de enige manier om er te komen.’

Zijn vrouw in Hapert was ondanks het late tijdstip nog op toen hij tegen 2 uur ’s nachts landde op Schiphol. Om een uur of 3 belde haar dochter dat ze onderweg waren met de auto. En om 5 uur ’s ochtends was hij dan toch echt weer thuis. ‘Mijn vrouw was wel heel tevreden dat ik er weer was. Die was natuurlijk wel al die tijd alleen. Dat was het vervelendste aan deze situatie.’

Bles

Wat het eerste was dat hij deed, weer in Nederland? ‘Nou ja, ik lag heel laat in bed dus ik heb nog een paar uurtjes geslapen. Toen ben ik gewoon weer mijn gangetje gegaan. Ik ben een wandelingetje gaan maken met onze hond Bles. Zij is nu 9 maanden, dus die moet regelmatig even rennen.’ Het reizen is meneer Bergmans na dit avontuur nog niet zat. ‘Nee hoor. Als het weer kan ga ik zo morgen nog eens. Maar dan moet ik er wel wat te doen hebben.’