Ga het gesprek aan
Gini werkt als manager Alleenstaande Minderjarige Vreemdelingen (AMV). AMV’ers zijn jongeren onder de 18 jaar die zonder volwassen begeleiders naar Nederland komen. De opvang van AMV’ers verschilt daarom ook sterk met reguliere opvang bij asielzoekers. Een belangrijk verschil is dat de begeleiders een belangrijke pedagogische taak hebben. Ze ondersteunen de jongeren bij de ontwikkeling naar volwassenheid.
“Wij helpen de jongeren te integreren in onze samenleving, zónder dat zij hun eigen identiteit verliezen.”
Integreren en emanciperen
“Momenteel vang ik alleen maar jongens op, op de locaties waar ik verantwoordelijk ben. Deze jongens hebben een ander referentiekader, omdat zij in een cultuur zijn opgegroeid waar de normen en waarden anders zijn. Je kunt niet verwachten dat deze jongens ineens begrijpen hoe we hier omgaan met de positie van de vrouw.
Voor ons als begeleiders is het belangrijk om juist wel dit gesprek aan te gaan met deze jongeren. Als wij de juiste toon en taal aanslaan, staan zij hier zeker voor open. In Europa werkt het nou eenmaal anders, maar tegelijkertijd wil je ook dat de jongens hun eigen identiteit behouden. Om die balans te vinden: dat maakt mijn werk zo waardevol.”
Beoordeling op kwaliteit
“Als vrouw voel ik mij niet gediscrimineerd in Nederland. Ook onder mijn medewerkers en binnen mijn vriendenkring voelt niemand zich gediscrimineerd, omdat ze vrouw is. Dat is mijns inziens een goed en opvallend teken, omdat ik weet dat dit lang niet altijd is zo is geweest.
Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik geen gelijke kansen heb gehad als vrouw, maar wel dat je soms anders beoordeeld wordt omdát je een vrouw bent. Je moet de ruimte krijgen om de regie te nemen. En dat begint al op scholen, bij de jeugd. Ik vind het een goede ontwikkeling dat er bij de nieuwe generatie geen oordeel is over welke rol je als vrouw inneemt. Je mag doen wat je wilt. Kwaliteiten staan voorop. En dat heeft natuurlijk ook weer voordelen voor de positie van de man in onze samenleving.”
Mannen maken de wagens, vrouwen de kostuums
“Tja, ik ben wel eens beoordeeld op het feit dat ik een vrouw ben. Dat was met carnaval, in Limburg. Carnaval is in Limburg natuurlijk het feest van het jaar, maar soms ook nog best traditioneel qua rolverdelingen tussen mannen en vrouwen. Ik werd lid van een carnavalsvereniging en er werd automatisch gezegd dat mannen de wagens maken en de vrouwen de kostuums. Dat leek me niks. Ik hou namelijk helemaal niet van kostuums maken en de vanzelfsprekendheid in deze opvatting vond ik ook niet eerlijk.
Ik heb me hier met succes tegen verzet en werd onderdeel van het bouwteam. Dat was in het begin nogal wennen voor de mannen – ik kreeg meteen het stempel van ‘dominante vrouw’, maar allengs werd het gezelliger en uiteindelijk was het de gewoonste zaak van de wereld.
Oftewel: overal in onze samenleving is de man/vrouw balans belangrijk; of je nou net integreert of lid wordt van een carnavalsvereniging.”