Weblogbericht | 12-05-2019 | BZ’ers wereldwijd

Klaas

Berber van der Woude vertrekt deze zomer met haar man en twee kinderen naar het buitenland. Ze gaat voor drie jaar aan de slag op het Nederlands ambassadekantoor in Ramallah. Haar zoontje Klaas (4) vindt het best spannend om naar een ander land te verhuizen en zijn vriendjes achter te laten.

‘Ik heb aan mijn beste vriend Toon verteld dat we gaan verhuizen. Naar de andere kant van de wereld. Dat vond hij jammer. Maar hij hoeft niet verdrietig te zijn, want hij maakt snel andere vrienden. En als ik goed Engels spreek, doe ik dat ook. Als ik hem wil zien, vlieg ik gewoon naar hem toe.’

Samen met zijn ouders en broertje Hein (2) is Klaas in ‘mama’s gebouw’. Ze komen voor iedereen een diplomatiek paspoort aanvragen, want eind juli vertrekken ze. Klaas kijkt uit naar dit nieuwe avontuur. ‘Na de zomervakantie ga ik naar een school met palmbomen. Ik krijg andere meesters en juffen en moet Engels spreken. Gelukkig oefen ik al Engelse woordjes op de tablet. Ook ken ik de vlaggen van een heleboel landen.’

Niet alleen zijn ouders bereiden zich voor op de verhuizing, ook in het hoofd van de Leidse kleuter maalt het. ‘Alles is daar toch anders: de winkels, de dieren, ons nieuwe huis. En wat als er straks niemand op mijn verjaardag komt?’ 

Maar dat lijkt Klaas alweer snel te vergeten. Hij is vooral trots op zijn moeder. ‘Ze is diplomaat. Dan zorg je dat landen met elkaar samenwerken. Dat wil ik later ook doen.’ 

Ik krijg andere meesters en juffen en moet Engels spreken. Gelukkig oefen ik al Engelse woordjes op de tablet.

Bastiaan en Jelle

Janet Alberda is ambassadeur in Zuid-Soedan. En moeder van Bastiaan (18) en Jelle (16).

‘Voor ons is het wel een beetje gewoon geworden dat ze daar zit. De actieve bezorgdheid is er bij ons intussen wel uit. Als je genoeg contact hebt is het wel te doen’, vertellen ze. Zij bleven nadat hun ouders zo’n tien jaar geleden scheidden in Nederland wonen. 

Op Bastiaans verjaardag heeft zijn moeder eens de hele ambassade opgetrommeld om een liedje voor hem te zingen. Maar meestal probeert ze op belangrijke dagen zelf in Nederland te zijn. Zo ook met de start van de eindexamens. ‘Als het nodig is dan is ze er gewoon.’

Een bezoekje aan hun moeders vorige werkplek in Erbil mislukte vanwege onrust in het land. Ook in Zuid-Sudan kan langskomen niet: er geldt een negatief reisadvies. Bastiaan verbaast zich erover dat hij op het NOS Journaal of in de krant weinig nieuws uit Zuid-Sudan terugvindt. ‘Het meeste wat ik hoor over die regio is direct van mam.’

‘Meestal appt zij foto’s van mooie dingen die ze daar heeft gezien. Daarna vraagt ze hoe het met ons gaat’, aldus Jelle. Maar hij onthoudt vooral de foto’s met gekke bekken die zijn moeder soms stuurt. Of toen zijn broer en hij oneindig vaak ‘hiep hiep hoera’ naar zijn jarige moeder appten. ‘Zulke grappige conversaties blijven je wel bij.’

Zelf woonden Bastiaan en Jelle toen ze jonger waren in Jemen en Georgië. Vooral aan Georgië hebben ze nog goede herinneringen. Hebben ze een stiekeme voorkeur voor de volgende plaatsing van hun moeder? Het buitenland blijkt niet te lonken. ‘Ik hoop voor haar volgende plaatsing een keertje op een wat rustiger land. Zoals Nederland.’

Ruben

Marjan Herscheit en haar man Quint werken allebei voor Buitenlandse Zaken, in verschillende landen. Zoon Ruben (15) woont nu bij zijn moeder in Washington. Zijn vader werkt op de ambassade in Moskou.

Ruben is geboren in Rabat en verhuisde daarna naar Moskou, Jakarta en Nederland. Sinds 2016 woont hij met zijn moeder in Washington. Zijn vader werkte tot voor kort in Bagdad. ‘De weken gaan snel voorbij, omdat ik druk ben met school. Met de feestdagen zijn we niet altijd bij elkaar, maar in de schoolvakanties maken we met z’n drieën vaak een leuke trip.’

Ruben houdt dagelijks contact met zijn vader via Facetime, Instagram en WhatsApp. ‘Zo voelt het alsof je niet ver weg bent. Op zaterdagmiddag bellen we. Ik vond het heel interessant om verhalen over Bagdad te horen en foto’s te zien. Dat is toch een plek waar je zelf niet snel komt. Wel vond ik het spannend, omdat het er gevaarlijk kan zijn.’

Eind dit jaar gaat zijn moeder in Nederland werken en vertrekt Ruben naar zijn vader in Moskou. Daar gaat hij zijn eindexamen doen. Hij kijkt met gemengde gevoelens naar de verhuizing. ‘Ik vind het heel gezellig om mijn vader weer dagelijks te zien.' Maar het zal wennen zijn voor hem dat hij zijn moeder niet dagelijks bij zich heeft. 'Mijn vader is ook strenger en kan niet zo lekker koken’, grapt hij. ‘Gelukkig is Moskou dichtbij, ongeveer drie uurtjes vliegen naar mijn moeder.’

Mijn moeder heeft heel bewust gewacht met naar het buitenland gaan tot we oud genoeg waren om haar voor langere tijd te missen.

Sebastiaan

Karin Boven is ambassadeur in Sudan en woont met haar man in Khartoem. Hun zoon Sebastiaan (22) woont net als zijn zus in Rotterdam.

Sebastiaan en zijn zus zijn geboren in Suriname, toen hij 4 was verhuisden ze naar Nederland. ‘Mijn moeder heeft heel bewust gewacht met naar het buitenland gaan tot we oud genoeg waren om haar voor langere tijd te missen. En ze heeft ook heel open met ons besproken wanneer dat het geval was. We hebben het bijna samen besloten.’

‘Eerst heeft ze twee jaar in Kaboel gewerkt, toen woonden we met mijn vader in Rotterdam en was zij vanwege de situatie in Afghanistan steeds na zes weken even thuis. Daardoor kon ik langzaam wennen aan hoe het was als ze in het buitenland was.’

Zo’n twee jaar geleden vertrokken zijn ouders naar Sudan en bleven hij en zijn zus in hun ouderlijk huis achter. Nu woont hij daar met een vriend. ‘Er zitten natuurlijk altijd wat minder leuke kanten aan. Zo zou het wel leuk zijn om op mijn verjaardag iets te doen met mijn ouders. Maar voor mij wegen de voordelen zwaarder. Mijn moeder en ik hebben vorig jaar samen door Ethiopië gereisd. Ik probeer een keer per jaar daarheen te gaan. Tussendoor komen mijn ouders regelmatig hier.'

Sebastiaan en zijn ouders houden contact via een groepschat. ‘Mijn moeder stuurt wekelijks -dagelijks- foto’s van wat ze aan het doen is. Ik hou hen ook op de hoogte. Van belangrijke zaken, maar ik app ook letterlijk over niets. Ik stuur in ieder geval altijd een foto als ik bij oma op bezoek ga.’

‘Ik studeer duurzaamheid en technische bestuurskunde. Ik zie mezelf wel ongeveer de kant van mijn moeder opgaan. Als ze in Nederland is, vuur ik bijna alleen maar vragen op haar af. Ik kan urenlang met haar praten over haar werk. De inhoud interesseert me, maar ook het avontuur.’