vreemdelingen repatriëren naar hun land van herkomst.
Ik probeer altijd in mijn functioneren daar toch heel veel aandacht aan te besteden.
Dat ik ook probeer de vreemdeling te begrijpen.
Ik probeer ook met zo'n vreemdeling in gesprek te gaan.
En even aan te geven: 'joh, heel vervelend dat je hier niet mag blijven...'
Maar wel duidelijk zijn in de verantwoordelijkheden.
Wij zijn er voor de terugkeer en wij zijn er niet voor toelating.
Dat zo'n vreemdeling op een gegeven moment toch wel weet:
'Oké, ik ga terug. Maar meneer van de DT&V...'
'wat zou u dan nog voor mij iets extra's kunnen betekenen voor als ik daar ben.'
We sturen mensen niet met lege handen naar huis.
Weliswaar niet heel erg veel, maar het is een begin.
En met name de menselijke maat waarvan ik zeker weet dat het helpt.
Dat je vanuit die menselijke maat toch veel meer voor elkaar krijgt dan die hele harde lijn...
van: 'wij zijn de Nederlandse overheid en deze vreemdeling mag hier niet blijven.'
Dat probeer ik toch wel een beetje te nuanceren.
Uiteindelijk zijn we allemaal mensen.
Soms lukt het ook niet. Laten we daar heel duidelijk in zijn.
Soms vrijwillig en dan gaat het heel gemakkelijk.
Maar soms ook niet vrijwillig en dan zit je met escorts van de Marechaussee.
Maar ook dat hoort bij het werk.
We hebben net ingecheckt.
En we gaan nu naar de gate naar het vliegtuig toe.
En hopelijk een goede reis.
En daar dragen we hem over, zoals we ook hadden afgesproken met de behandelaar en de artsen.
