Het begint eigenlijk al bij naaktfoto's van kinderen onder de achtien jaar tot aan foto's waarop seksuele handelingen zichtbaar zijn gepleegd door kinderen onder de achtien jaar.
Ik ben werkzaam bij de politie en ik werk bij het team bestrijding kinderporno en kindersekstoerisme in de eenheid Noord-Holland.
Het zijn eigenlijk onderzoeken naar het bezit, verspreiden en vervaardigen van kinderporno.
En daarbij zijn we op zoek naar verdachten.
Maar we zijn ook op zoek naar kinderen om te zorgen dat we ze uit een misbruiksituatie kunnen halen.
Het 'old school recherchewerk' komt bij ons ook zeker om de hoek kijken.
Ik zie natuurlijk heel veel afbeeldingen met de meest vreselijke dingen erop, maar ik heb wel geleerd dat je niet zozeer moet kijken naar wat daar gebeurd op het plaatje.
Het daadwerkelijke misbruik.
Maar vooral naar de puzzelstukjes die daar omheen verborgen zitten.
Dat kan al een radiocommercial zijn, die je op de achtergrond van een filmpje hoort.
Of een krant die ergens open ligt.
Die ons kunnen leiden naar een verdachte en eventuele slachtoffers.
Op het moment dat je merkt van: 'goh, dit gaat me nu echt wel wat doen.'
Dan moet je dat echt bespreekbaar maken.
En gelukkig hebben we binnen mijn team zo'n band, dat het ook echt kan.
Dus als iemand al heel lang in deze ruimte zit en al heel lang met het onderzoek bezig is dan komt er altijd wel iemand zeggen: 'Joh, gaat het nog?'
En: 'Kom er even uit, dan gaan we gewoon even gezellig kletsen met een bakkie erbij.'
En dan even over iets totaal anders dan het werk.
Om het gewoon maar eventjes los te kunnen laten.
Maar ook alleen al een rondje lopen met mijn hond gewoon lekker buiten in de buitenlucht, gewoon even je hoofd helemaal leeg maken.
Ja, dat is wel iets wat ik heel belangrijk vind.
Want ik weet niet of ik het anders zou kunnen volhouden als ik niet zo'n uitlaatklep heb om eventjes alles wat er op werk is gebeurd de revue te laten passeren en denken: 'Ok, klaar! Nu naar huis. En niet meer werk.'
Tuurlijk, het materiaal dat we kijken dat is niet niks.
Maar het identificeren van slachtoffers en slachtoffers uit een misbruiksituatie halen dat is waar ik elke dag voor naar mijn werk ga en waarom ik dit werk nog met zoveel passie en inzet kan doen.
Elke dag opnieuw.
Ondanks wat we te zien krijgen.
Want dat is waar ik het voor doe.
En dat is voor mij het allerbelangrijkste.
Kinderen redden, eigenlijk.
