Ik ben Fenke Stolk. Ik ben 47 jaar. En samen met mijn man hebben wij ieder ons PGB. Omdat dat ervoor zorgt dat wij ons leven kunnen leiden, zoals wij dat willen. Gewoon net als ieder ander.
Rob en ik hebben elkaar in de rolstoel leren kennen. Dat kwam door onze hulphonden.
Oh, Guus
Die van mij begon met kwispelen en die van hem begon met kwispelen. En na een half jaar zei Rob: Als de hondjes zo graag willen, dan moeten de baasjes ook maar wat meer samen doen.
Guus staat de deur alweer te hypnotiseren
Van het één komt dan het ander. Ondertussen zijn we dan getrouwd. Toen Rob en ik steeds meer met elkaar omgingen en duidelijk werd dat we een stel waren, dan ga je toch kijken van ‘hoe ga je dat aanpakken?’ Twee grote elektrische rolstoelen is nou niet het makkelijkste om te manoeuvreren met z’n tweeën. Ik denk dat we dat heel mooi voor elkaar hebben gekregen, mede dankzij onze PGB’ers. Dankzij hun hebben wij nu een leven, waarvan ik denk dat het zeker gelijk staat aan het leven van iemand anders.
Bij ons komt om zeven uur ’s ochtends iemand binnenwandelen, die is er tot 12. Die doet alles. Die begint met de verzorging van mij, zodat ik naar mijn werk kan. Pakt daarna de verzorging van Rob over.
onderdruk 103…
Het is bij ons altijd heel afwisselend. De meiden weten nooit wat we die dag gaan vragen.
Misschien wil je hier even gaatjes in prikken?
De ene keer moet er worden gekookt, de andere keer moet er administratie worden gedaan. En een andere keer moet er iets opgeruimd worden. Bij ons is natuurlijk de thuisomgeving ook de werkomgeving.
gooi er voor mij zo dadelijk even een blokje hout bij, alsjeblieft - ja…
Daarom vinden Rob en ik het uitermate belangrijk dat we dus zelf de mensen kunnen selecteren.
Brand de kachel lekker? - Ja, lekker warm - mooi.
Als we iemand aannemen, dan hebben we eerst natuurlijk een soort sollicitatiegesprek. En dan kijken wij vooral naar; zijn de mensen open, hoe komen ze over? Want ze komen heel erg ver je privéleven binnen. Dus er moet echt een klik zijn. Dat is denk ik het allerbelangrijkste, die klik, dat je zoiets hebt van: ik lig op bed, er loopt nog iemand door mijn huis heen. Maar dat is goed.
Jij had het over een avondje vrij, he? - ja - oké
Als werkgever ben je natuurlijk verantwoordelijk dat je zorgt dat er een planning is, dat er vakantieplanningen zijn. Dus dan word je wel eens geconfronteerd met ‘ja, maar ik heb geboekt’, 'Ja, maar ik ook’, ‘en ik ook’. Dus dan zijn er plotseling drie man weg.
Doortje werkt voor jou die avond - Hebben jullie onderling geruild?
Dingen over het contract ook: als er iets niet klopt met de uren, dan komen ze naar mij toe. En dan zeg ik ook altijd ‘Nou, oké. Ik zet even mijn werkgeverspetje even op’. Dat is een wisselwerking. En dat is een stukje dat echt hoort bij werkgever zijn.
Wat dat betreft is het ideaal zo. - Ik hoef niets te regelen. Dank je wel.
Het essentiële van PGB ten opzicht van Zorg in Natura vind ik: de flexibiliteit, die je hebt. Dus als wij ergens naartoe gaan en wij hebben zoiets van: het wordt laat of het kan wel elf uur worden, dan hou je contact met je PGB’er. Maar je kan naar een feest, je kan naar de schouwburg, je kan bij mensen op een barbecue. Onze ervaring is dat je gewoon zoveel flexibeler bent, dat je als een normaal mens deel kan nemen aan de maatschappij. En in dat andere geval voelde ik me eigenlijk best wel gehandicapt.
