Toespraak minister Bruins bij de uitreiking van de Nederlandse Muziekprijs
Op vrijdag 4 oktober 2024 hield minister Bruins (OCW) een toespraak bij de uitreiking van de Nederlandse Muziekprijs in concertgebouw De Doelen in Rotterdam.
Het gesproken woordt geldt.
Beste muziekliefhebbers,
Eén van de grootste voorrechten die wij als mensen op aarde hebben gekregen, is het voorrecht om te mogen genieten.
‘Cultuur geeft leven aan onze levens’, sprak één van mijn voorgangers ooit.
Net zoals je lichaam nooit vergeet te ademen, zullen mensen niet stoppen met maken, en genieten.
Zo zal je in het leven dus altijd geraakt worden door een toon, een zin, een aanblik of een vergezicht.
Dat hoort bij ons mensen.
Dat is onze natuur.
Cultuur is van levensbelang.
Zoals we in de dagelijkse haast soms niet moeten vergeten om het leven in al zijn verscheidenheid te vieren, kunnen we eigenlijk niet vaak genoeg stilstaan bij de magie van kunst en cultuur.
Gelukkig hebben we daar als overheid ook onze prijzen voor.
Denk aan de Johannes Vermeerprijs.
De Prix de Rome.
En zeker ook de prijs die ons vandaag samenbrengt: de Nederlandse Muziekprijs.
We reiken ‘m al uit sinds 1981 en hij heeft iedere politieke wind doorstaan.
Door de jaren heen is de prijs uitgereikt aan veelzijdig talent, ieder met veelbelovende vooruitzichten en een roemrijke toekomst voor zich.
Denkt u bijvoorbeeld aan Janine Jansen, Lavinia Meijer of Dominique Vleeshouwers.
Vanavond voegen we een uniek talent toe aan dit illuster gezelschap.
Elisabeth Hetherington.
We hoorden zojuist al mooie woorden van de jury en ik sluit daar graag bij aan.
Ik ga het hier gewoon zeggen zoals ik het voel:
- Elisabeth, ik vind je echt ge-wel-dig!
- Ik luister bijzonder graag naar je.
- Je stem fascineert voortdurend.
- Kraakhelder. Zuiver. Licht.
- Ik ben enorm onder de indruk van wat jouw geluid teweegbrengt, in oor, hart en ziel.
En het lijkt haast wel alsof het allemaal vanzelf gaat bij je.
Maar zoals dat gaat met veel zaken die ogenschijnlijk automatisch tot ons komen, zit er vaak veel meer noeste arbeid achter dan mensen soms denken.
Dat is met cultuur net zo:
- De meest treffende zin in een gedicht, daar wordt soms maanden op gebroed
- De mooiste kleurschakeringen op een schilderij ontstaan na talloze pogingen om het licht te vangen
- En de indrukwekkendste scènes van een film worden soms wel tientallen keren opnieuw opgenomen, totdat de emotie pardoes, ineens, de studio heeft gevonden
Elisabeth, je zei zelf iets prachtigs in dit verband, laatst, in de krant.
Je zei, ik citeer: ‘De meest intuïtieve muziek is het moeilijkst om mooi te krijgen. Het is als een zwaan: boven water moet je prachtig sereen zijn, terwijl onder water je pootjes verwoed peddelen: flapper, flapper, flapper.’
Het is intrigerend dat juist jij die woorden sprak. Want we eren hier vandaag niet alleen de klanken van een fantastische sopraan.
We eren net zozeer het ambacht en de inspanning. We decoreren niet alleen een gouden stem. We hijsen ook het gilde waartoe je behoort als klassiek musicus op het schild. Het nationale – wat zeg ik, internationale! – schild. Reken maar dat cultuurkenners en liefhebbers van over de hele wereld vandaag nog eens bevestigend knikken.
Beste Elisabeth, en met jou iedereen die ooit in je geloofde, iedereen die tijd en moeite stak in jouw ontwikkeling, vanaf je ouders, tot en met de mensen die je de afgelopen tijd in het traject van deze prijs hebben begeleid…
Ik feliciteer je van harte met de Nederlandse Muziekprijs. Ik, wij allemaal… We blijven dolgraag van je horen.
Dank u wel.