Terug naar Syrië om mensen te helpen

(Heba Alibrahim:)

Soms dacht ik dat ik de volgende dag misschien niet meer zou leven.
Dat ik zou omkomen door een bom of iets wat uit een vliegtuig valt.
En niemand zou zich jou herinneren.

(Zwart-witfoto's van een oorlogsgebied.)

Ik heb dingen gezien die ik niet had mogen zien.
Beelden die je nooit meer vergeet. Gewonde mensen.
Je ziet de dood en je ruikt de dood.
Alle medicijnen, al het geschreeuw, alle angst.

(Heba draagt een hoofddoek en loopt over straat. Beeldtekst: Since 2015 Heba lives in the Netherlands. Before then in Deir ez-Zur, Syria. Her father is both a doctor and owner of two hospitals there. Until he is arrested by the regime...)

sinds 2015 woont Heba in Nederland, daarvoor in Deir es-Zur, in Syrië
haar vader is arts en eigenaar van twee ziekenhuizen daar, tot zijn arrestatie...
Mijn vader moest naar de gevangenis omdat hij patiënten behandelde...
ongeacht hun religie, huidskleur of politieke ideeën.
Hij werd bedreigd door het regime:
'Je moet het ziekenhuis sluiten. Je mag niet meer als arts werken.'

(Zwart-witfoto's van rookpluimen in de verte en van een verwoeste stad.)

Toen mijn vader een maand in de gevangenis zat...
kregen we hem niet te spreken en hoorden we niets van hem.
Dat was een donkere periode in mijn leven.
Mijn vader was verdwenen en ik leefde elke dag in onzekerheid.

(Heba loopt een trap op. Beeldtekst: The Alibrahim family decides to run. Four years later they arrive in the Netherlands. Where Heba, now 23, studies psychology at the Vrije Universiteit Amsterdam and is a volunteer for War Child, working on education. Heba zit met twee meisjes aan een tafel.)

de familie Alibrahim besluit te vluchten, vier jaar later komen ze aan in Nederland
Heba studeert psychologie aan de VU en is vrijwilliger bij War Child
In welke groep zit je?
Vijf.
-Vijf?

(Op een tablet staat: Can't wait to learn.)

Nee, eerst lezen. Dit.

(Met z'n drieën kijken ze op de tablet.)

Schouder. Ja? Schouder.

(Kate Radford:)

Iedereen denkt dat het alleen over lezen en schrijven gaat, maar het is meer.
Heb je het gevoel dat je een toekomst hebt en kun je die toekomst ook aan?
Beweeg je hand.

(Een van de meisjes tikt op de tablet.)

Ja. Die kant op. En stop. Ja, klopt.

(Het meisje heeft een wijzer verzet.)

Goed zo.

(Heba klapt in haar handen.)

We hopen voor eind 2020 170.000 kinderen te bereiken.

(Heba loopt door een bibliotheek.)

Ik studeer momenteel psychologie.
Dat vind ik nodig, vooral na wat mensen in de oorlog hebben meegemaakt.
Er zijn veel getraumatiseerde mensen en mensen met psychische aandoeningen.
Het is heel belangrijk dat zij hulp kunnen krijgen.

(Ze pakt een boek uit een kast en gaat later aan een lange tafel zitten.)

Achteraf gezien hebben die ervaringen me gemaakt tot wie ik nu ben:
Heba, een sterke vrouw.
Ze hebben me doen beseffen hoe hard de wereld kan zijn.
Ik zal die beelden nooit vergeten of wissen, maar ik heb er vrede mee.

(Het Nederlandse wapenschild met daarnaast: Ministerie van Buitenlandse Zaken. Beeldtekst: The International Conference on Mental Health and Psychosocial Support in Crisis Situations will take place on 7&8 October in Amsterdam. www.government.nl/mindthemindnow. Het logo van Mind the mind now.)

de internationale conferentie over MHPSS...
vindt op 7 en 8 oktober plaats in Amsterdam