Speech staatssecretaris Rechtsbescherming Teun Struycken op de Dag Herdenken Geweldsslachtoffers
Toespraak door de staatssecretaris Rechtsbescherming Teun Struycken op de Dag Herdenken Geweldsslachtoffers in de Grote Kerk in Dordrecht op zaterdag 21 september 2024.
Geachte aanwezigen,
Ik vind het een eer om u hier vandaag te mogen toespreken. De Grote Kerk in Dordrecht is een passende locatie voor deze dag waarop we geweldsslachtoffers herdenken. Dit historische gebouw heeft door de eeuwen heen geweld en verdriet gezien. Maar dit is ook een plek waar mensen troost kunnen vinden en waar iedereen even binnen kan lopen om tot rust te komen.
Ik heb net met enkelen van u kort kunnen spreken. Uw verhalen maken een diepe indruk op mij. Een dierbare verliezen is al zwaar. Iemand verliezen door geweld moet bijna ondragelijk zijn. Er zijn dan zoveel open vragen. Dat geldt zeker als er geen dader verantwoordelijk kan worden gehouden.
Voor de één is het langer geleden dat het noodlot toesloeg, dan voor de ander. Sommigen van u hebben het misschien al een plek kunnen geven, terwijl anderen nog midden in een storm zitten, op zoek naar houvast. Maar zelfs voor degenen van u die al meer berusting hebben gevonden, moet het lijken alsof er een knip in uw leven zit. Je hebt ervóór en je hebt erná.
Wat u hebt meegemaakt doet mij denken aan het diep menselijke verhaal van Job, zoals dat is beschreven in de Bijbel. Job is een goed mens, die een zorgvuldig en fatsoenlijk leven leidt. Een voorbeeld voor anderen. En tóch treft het noodlot hem ongenadig hard.
Zonder dat hij begrijpt waarom, raakt hij alles kwijt: zijn kinderen, zijn land en zijn bezittingen. Alsof dat nog niet genoeg is, wordt zijn lichaam overdekt met zweren.
Heeft Job dan helemaal niets meer om zich aan vast te houden? Jawel, hij heeft nog vrienden. Ze komen direct als ze van zijn ellende horen en gaan in stilte bij hem zitten.
Na zeven dagen en nachten beginnen ze te praten en Job adviezen te geven.
Want zo zijn wij mensen, we willen oplossingen aandragen.
Maar natuurlijk is er helemaal geen oplossing, behalve in de aanvaarding dat het is zoals het is. Dus luistert Job er niet naar en kiest zijn eigen manier.
Misschien is dat voor u wel herkenbaar. Want hebt ook u niet ervaren dat u op uw eigen manier moet leren omgaan met het leed dat u heeft getroffen? En daarbij hebt u niet zozeer adviezen, maar wel steun nodig. Steun en vriendschap. Die vriendschap zie ik ook hier, in de manier waarop u er voor elkaar bent, op elkaar let en elkaar omarmt.
Wij hebben allemaal wel iets van Job en zijn vrienden in ons. Misschien kan dat het zilveren randje zijn van het vreselijke dat u hebt meegemaakt, dat u steun kunt ontvangen en op uw beurt weer kunt geven aan lotgenoten.
Ja, misschien is dat dan wel de straal zonneschijn die het leven nog een beetje dragelijk kan maken.
Ik wens u dat allen van harte toe. En dat u vanmiddag gewarmd, getroost en gesteund huiswaarts keert, in de wetenschap dat u niet alleen staat. En dat die wetenschap u de moed geeft om weer even verder te gaan.
Dank u wel.