Toespraak minister-president Rutte bij de ontvangst van de Olympische medaillewinnaars op Sportcampus Zuiderpark
Minister-president Rutte sprak bij de huldiging van de Olympische medaillewinnaars op Sportcampus Zuiderpark op 10 augustus 2021.
Beste topsporters, beste medaillewinnaars,
Welkom terug in Nederland, welkom in Den Haag. Goed jullie te zien, fijn dat jullie gezond en wel zijn teruggekeerd uit Tokyo. Natuurlijk hadden we jullie het liefst met een zo groot mogelijk publiek ontvangen, met familie en vrienden op de eerste rij. Maar helaas: ook deze ceremonie is een beetje anders dan normaal, net zoals alles aan deze Olympische Spelen een beetje anders was dan normaal. Gelukkig kijken jullie familieleden en vrienden mee via een live-verbinding, dus ook aan hen: hartelijk welkom.
De Olympische Spelen zijn groter dan groots, met een druk die nergens mee te vergelijken is, hét moment waarin alles samenkomt wat topsport tot topsport maakt. Maar deze Spelen, die van 2020 in 2021, waren nog net een stapje extremer. Natuurlijk al vanwege het uitstel van een jaar. Daarbovenop kwamen de beperkingen, de voorzorgsmaatregelen en het gemis van familie en vrienden als support in Tokyo. En daardoor: extra spanning en stress. Kortom, de Spelen van Tokyo waren de ultieme test. En die hebben jullie met glans doorstaan. Het bewijs hangt om jullie nek: 36 glimmende Olympische medailles. De grootste medailleoogst van de Nederlandse equipe ooit, en daarmee hebben jullie een historische prestatie geleverd. Fan-tas-tisch!
Achter elke medaille schuilt een eigen, uniek verhaal. Dat is wat topsport ook zo mooi maakt. Maar ik zie ook een rode draad die al deze unieke medailles verbindt: veerkracht en doorzettingsvermogen. Die heb ik bij ieder van jullie gezien en daar heb ik ongelofelijk veel respect voor.
Het begon al bij de eerste gouden medaille voor Nederland: de roeiers van de dubbelvier die door een misslag op achterstand komen, maar rustig blijven en uiteindelijk alsnog iedereen voorbij varen. Of Annemiek van Vleuten, die na de ultieme tegenslag vijf jaar geleden in Rio en de mentale dreun van de wegwedstrijd in Tokyo, toch met enorme focus de tijdrit wint.
Over doorzetten gesproken: Niek Kimmann die door een botsing met een official een scheurtje in zijn knieschijf oploopt, maar met een mix van pijnstillers en adrenaline iedereen verslaat. En onze Sifan Hassan, die in de series van de 1500 meter tegen de grond gaat, opstaat en iedereen voorbij loopt. En vervolgens een paar uur later met een pijnlijk lijf de concurrentie verpulvert op de 5000 meter. Een iconisch moment dat de hele wereld is overgegaan.
Als we het over tegenslagen overwinnen hebben, moet ik natuurlijk ook Shanne Braspennincx noemen. In Rio was ze er niet bij door hartproblemen, maar nu – na een lang en soms lastig hersteltraject – staat ze gewoon met goud in handen. En dan ook nog samen met haar vriend Jeffrey Hoogland: ons gouden duo.
En ja, sommigen wonnen geen goud maar toonden wel dat ze een hart van goud hebben. Abdi Nageeye dacht op zijn ‘moment supreme’ ook nog aan een ander, en hielp zo zijn vriend en trainingsmaatje aan een bronzen medaille. Een geweldige en gepaste afsluiting van de Spelen.
En zo kan ik nog wel even doorgaan: al die schitterende medailles verdienen alle aandacht. Paul Blokhuis gaat zo nog uitgebreid in op de gouden medaillewinnaars. Maar laat ik benadrukken dat ook de sporters die niet met een medaille zijn teruggekomen, ons grootste respect verdienen. Bijvoorbeeld Martina Wegman, die zevende werd bij het kanovaren. Ze vertelde dat ze geïnspireerd was door een boek dat haar ouders haar hadden gegeven, over de Japanse ‘ganbatte-filosofie’. Die filosofie staat voor: nooit opgeven, altijd doorgaan en alles doen wat in je eigen vermogen ligt. En precies dat had Wegman gedaan, en daarom kon ze simpelweg niet teleurgesteld zijn over het resultaat. Nee, ze had het maximale eruit gehaald en was trots op zichzelf. Helemaal terecht, natuurlijk!
En ik hoop dat jullie allemaal trots zijn op jezelf. Of je nou de perfecte gouden medaille hebt gehaald, helemaal gelukkig bent met brons, of nog steeds een beetje teleurgesteld met zilver. Jullie hebben tegenslagen overwonnen, ongelofelijk veel trainingsuren gemaakt, onder grote druk en onder moeilijke omstandigheden gepresteerd – kortom: jullie hebben alles gegeven en een topprestatie geleverd. En daarmee hebben jullie ons in Nederland allemaal een prachtige tijd bezorgd. We hebben via radio en tv intens met jullie meegeleefd. Namens heel Nederland wil ik jullie dan ook enorm bedanken.
Neem de tijd om te genieten van wat je hebt gepresteerd. En daarna op naar nieuwe doelen en nieuwe mijlpalen. En ik wil jullie zeker niet opjagen, maar wat is het mooi dat de volgende Spelen, die van Parijs 2024, letterlijk en figuurlijk zo dichtbij zijn. Een geweldig vooruitzicht!
Dank jullie wel.