Toespraak minister Van Engelshoven bij uitreiking Nederlandse Muziekprijs
Minister van Engelshoven sprak tijdens de uitreiking van de Nederlandse Muziekprijs aan Lucie Horsch, op 7 juni 2020 in het Muziekgebouw in Amsterdam.
[het gesproken woord geldt!]
Beste Lucie,
We staan hier in het Muziekgebouw aan het IJ met een klein groepje mensen, wat zonder corona een volle zaal had kunnen zijn.
Een volle zaal zoals je gewend bent. Zoals je collega’s het gewend zijn.
En waar bezoekers zo graag veilig en gezond weer in zouden zitten.
Iedereen met een hart voor cultuur mist dat nu enorm.
Specifiek jouw publiek mist nu, zoals de jury dat noemt, de 'speelse lichtheid en groot speelplezier' waarmee je met ze communiceert.
We zouden het nu allemaal zo graag in levende lijve ervaren…
Toch gaan we er ondanks de vreemde omstandigheden alles aan doen om jou met deze prijs de eer te geven die je verdient. Daarbij speel jij vandaag zelf 2 zeer uiteenlopende werken, van Bach tot Louis Andriessen.
Voor de kijkers op het Holland Festival en de luisteraars thuis die Lucie Horsch misschien nog niet zo goed kennen: leest u 3 willekeurige recensies tussen 2016 en nu, en u weet waar u naar luistert. Naar wereldklasse.
Lucie,
je beheerst een door sommigen onderschat instrument.
Toch was het al in de jaren ’60 dat Frans Brüggen, oprichter van het orkest van vandaag, de blokfluit grote bekendheid gaf. Jij reist hem achterna.
Ook grote componisten van nu hebben werken voor dit kleine instrument geschreven. De blokfluit, het verlengstuk van je adem, is door vele musici ergens in hun ontwikkeling ingeruild voor een strijkstok, toetsen onder hun vingers, of een ander blaasinstrument.
Maar niet door jou.
De fluit en je longen kregen de vrijheid om van elkaar te blijven houden.
En kijk waar dat je heeft gebracht.
Dik een jaar geleden, februari 2019, stond je na een optreden in Hong Kong de blokfluiten van uitzinnige Chinezen te signeren, las ik.
Een fantastisch beeld.
En ondanks de groeiende roem, staat er hier toch ook een nuchtere Hollandse 20'er voor me. Zoals zo vaak bij musici die de top halen luisteren we bij jou niet alleen naar groots spel, maar imponeren ook je woorden.
Je strooit haast achteloos met wijsheden. Neem deze:
“Ik denk nooit in termen van carrière”, zei je in een interview.
“Ik zie het als een bijkomstigheid van iets dat ik heel erg leuk vind.
Als je iets verplicht bent aan je loopbaan, moet je volgens mij stoppen.”
Dus je speelt al 16 jaar, wint al 10 jaar lang talloze prijzen, verdient je brood met je blokfluit, maar je hebt nog altijd het pure plezier als belangrijkste drijfveer.
Je was:
beste jonge musicus van Nederland;
stond in de finale van Eurovision Young Musician;
ontving op je 16e de Concertgebouw Young Talent Award;
trad tussendoor even op voor het Koningshuis;
en je hebt al een Edison Klassiek in handen.
En jij zegt dan, luchtig: als ik iets verplicht ben aan mijn loopbaan, stop ik.
Beste mensen hier, op het Holland Festival, en thuis: laten we er alles aan doen om dat verplichte gevoel bij Lucie weg te houden. Als ’t kan voor altijd.
Want ze ontvangt straks de Nederlandse Muziekprijs, en gaat daarna de rest van de wereld van hun sokken blazen.
De Nederlandse Muziekprijs is bedoeld ter ondersteuning daarvan.
Met deze prijs eren en waarderen we talent, en willen we het laatste zetje geven op weg naar een internationale carrière.
Lucie ontvangt deze prijs in een tijd waarin er over de toekomst veel onzeker is, en dat maakt het extra treffend dat juist zij hem nu wint.
De jury schrijft namelijk, ik citeer:
‘Haar spel is breed van karakter, en varieert van weemoedig tot uitbundig, van zangerig tot avontuurlijk’
Lucie,
als die typering van jouw spel ook weerspiegelt wie je bent, dan ben je er voor gemaakt om deze bizarre tijd om te zetten in iets wat ons allemaal zal raken.
Ik vertrouw op de muzikale ontdekkingsreiziger die je tot nu toe bent geweest en naar ik hoop nog heel lang zal blijven.
Van harte gefeliciteerd met de Nederlandse Muziekprijs!